Op mijn knieën op de grond, klieder ik grove lijnen en gekleurde strepen op een groot vel papier. Of eigenlijk op twee. Soms op het ene vel, dan weer op het andere en weer terug. Zo train ik mijn creatieve spierbal, leerde ik bij de Illustratie Expeditie van Femke Veltkamp -die ik steeds weer met frisse moed oppak en vervolgens weer een tijdje laat verslonzen- Ik leer ook dat inspiratie niet iets is wat aan komt waaien, het is iets wat komt terwijl je aan het maken bent. Dus zit ik hier ‘warm te draaien’ en in mijn hoofd is het druk. 
 
Onderweg naar boven voordat ik mijn atelier betreed, word ik verrast door een gebreid vest dat over het traphekje hangt. ‘Hé, dat is vast het vest waar mama het over had, dat oma zelf heeft gemaakt!’. Ik pak het op een ruik er aan. Het ruikt naar oma, naar haar huis. Ik ervaar een soort flashback aan allerlei fijne momenten en herinneringen met haar, die in een sneltreinvaart van enkele seconden door me heen raast. En dan staan de waterlanders ineens klaar. Ik laat ze rijkelijk stromen, terwijl ik het vest pas. Ik kijk naar mezelf in de spiegel en naar de zwarte mascara-traan op mijn kin en ik lach. Ik lach en ik huil en ik streel de witte wol op mijn borst, het vest is prachtig. 
 
Mijn handen bewegen de gele en blauwe krijtjes over het papier en met mijn vingers laat ik het geel en oranje zachtjes in elkaar overlopen. Ik dacht dat alleen mama verdrietig was, om haar moeder zo te zien. Rationeel kan ik wel bedenken dat het logisch is dat je oma een keer doodgaat. Dat hoort bij het leven. Maar haar achterlaten op de tijdelijke opname afdeling van het verpleegtehuis, tussen een stel kwijlende debielen die van voren niet meer weten dat ze van achteren nog leven, dat doet pijn. Blijkbaar stond ik mezelf tot daarnet niet toe die pijn te voelen. En wat zal er nog komen als er straks een plekje voor haar is in het verzorgingstehuis? Ineens denk ik aan wat ik zal vertellen als ze er niet meer is. ‘Houd is op joh, nu is ze er nog!’, spreek ik mezelf streng toe. 
 
Moeiteloos verschijnen er steeds meer kleuren en strepen op het papier. Ik denk er niet over na, het gebeurd gewoon. Alsof ik bewogen word en het gewoon ontstaat. Lekker!  
Misschien is dit mijn therapie. Wat wil en kan ik daarmee voor Pam & Papier? Is dit wat ik wil blijven doen, geboortekaartjes en verhuiskaartjes maken? Steeds hetzelfde trucje opnieuw? Mijn antwoord zit al in de vraag... Ik denk over een nieuwe post op Instagram. Die hoeft niet zo gefabriceerd te zijn. Ik kan gewoon schrijven over wat er nu allemaal door me heen gaat, terwijl ik hier zit te tekenen. Waarom schrijf ik niet vaker? Daar ben ik ook best goed in -vind ik ook nog eens heel leuk!-, en zou net zo goed kunnen passen bij Pam & Papier. Schrijven en tekenen.  
 
Én ik wil mensen écht helpen, begeleiden, ondersteunen. Met creatieve therapie? Voorzichtig borrelt er een klein vreugde vonkje in mijn buik. En ik weet dat er nu geen antwoord hoeft te komen. Het mag ontstaan, zich ontvouwen, langzaam en liefdevol. Heb ik nog iets te doen voordat ik écht durf te gaan? Zodat wat voorzichtig borrelt een grote stralende vlam kan worden. Het zou zomaar kunnen dat het waar is wat ze bij 365 Dagen Succesvol tijdens de Miracle Roadmap zeggen. Dat er ergens in mij, nog niet genomen rouw is. Dat ik daar nog wat heb te doen. Een boek schrijven over rouw?
 
En dat allemaal tijdens de ‘warmping up’.

Zo, nu heb ik nog gauw even een serie kerstkaarten uit te poepen, daar kan ik eindelijk aan beginnen.